We hebben het altijd over goede voornemens in het nieuwe jaar, maar volgens mij stikt het ook van de goede voornemens na de zomervakantie. Minder stress. Tuurlijk. Minder werken, 's avonds en in het weekend. Meer boeken lezen, meer aankloten, meer niksen. Minder Netflixen, minder social media en meer wandelen.
Zo nam ik me voor: meer buiten. Op vakantie kon je me ongeveer uittekenen 's ochtends op het balkon, 's middags onder een boom, 's avonds aan het water. In Frankrijk, in Wijk aan Zee en in Kopenhagen. Dus ik dacht: zou ik vaker moeten doen. Kan thuis ook. Dus dat deed ik, op mijn eerste langzaam-een-beetje-opwarmen-werkdag na de vakantie. Dat zag er zo uit ...
Echt een plek om de vakantie-vibe nog even levend te houden, not.
Het is ongeveer wat je op je werk kunt verwachten, met je goeie voornemens. Kom je kwispelend en fris na je vakantie weer binnen, zakt de moed je alweer in de schoenen. Want daar is natuurlijk niet vanzelf iets veranderd, terwijl jij inspiratie en rust aan het tappen was.
Ik moest een 'laat dan maar zitten'-neiging in ieder geval onderdrukken. En de neiging om dit verwaarloosde balkon eens even lekker op te ruimen ook. Want dat was weer een project en ik had me juist voorgenomen op vakantie om geen nieuw project te starten. Dus geen nieuw boek, voor de duidelijkheid, want dat is ook een project. Geen nieuw bedrijf, dus ook niet www.lijnendoejemorgenmaar.nl om van die taarten die ik in de boekwinkel bak eens even serious business te maken. En ook niet www.hersenhonger.nl, naar aanleiding van een zeer herkenbare en moedige post van iemand die 'lekker rustig in de vakantie' vooral verschrikkelijk vond.
Goede voornemens zijn trouwens wel de 'echt-niet-meer'-benzine die je nodig hebt om te veranderen. Of de 'oh-ja-zo-graag'-brandstof. Wat alleen jammer is - maar wel volkomen logisch en voorspelbaar - is dat die goeie voornemens nooit vanzelf uitkomen. Hoe graag je het ook wilt, dat onthaasten, dat aankloten, die rust in de tent; dat je ernaar snakt, is geen garantie dat het lukt. Omdat de volautomatische reactie op verandering altijd, overal, bij iedereen en in elke situatie dezelfde is: terug naar af. Dat is normaal. Zegt niks over jou. Niks over jouw collega's. En niks over 'zij van het management'.
Dat mijn brein als een popcornmachine nieuwe projecten blijft uitspugen? Normaal.
Terug naar af, vasthouden aan de oude status quo is normaal. Handig om te weten voordat je wild om je heen gaat slaan over gebrek aan daadkracht/wilskracht/trekkracht. En als je het echt anders wilt, of als het echt anders moet, dan moet je dus een antwoord hebben op die beweging terug naar af. Dáár gaat mijn nieuwe boek Cultuurdingetje, hè ... over.
Van alle apps, berichten, mails, telefoontjes die ik daar in de zomer over kreeg, ging de helft over die bizarre beweging terug naar af. En vooral over die zeer gewenste inclusieve, vitale of steeds-betercultuur en waarom die toch niet lukken. De goeie voornemens van organisaties, zeg maar. En hoe frustrerend en tenenkrommend het is als dat niet gewoon een beetje vanzelf gaat, enkel en alleen omdat het 'ja-graag'-organisatieculturen zijn.
Nee, vanzelf gaat het niet, maar het kàn wel! Kijk ook eens naar mijn aanbod, als je goeie voornemen serious business is!