Over maaike

Ik ben geboren in Sittard, als oudste van vier en heb daarna in Tilburg, Vught, Aerdenhout (ja echt), Groningen, Zutphen, Oele (opzoeken!), nog een keer Zutphen en Zeist gewoond. Vaak verhuisd dus. En heeeel gauw mijn zachte g afgeleerd toen ik op mijn dertiende van Brabant naar het westen verhuisde. Over cultuurverandering gesproken...

Opgeleid als psycholoog in Groningen, na een mislukt jaar economie studeren ('wie wil er nou solliciteren voor de bijstand...?!'). Noem mezelf stug ‘geen echte psycholoog’. Omdat ik geen therapeut ben. En om de een of andere reden wil ik dat NADRUKKELIJK vermeld hebben. Waar ik al jaren vierkant over uitgelachen wordt.

Stage liep ik bij de Rechercheschool in Zutphen, met de meest fantastische afstudeeropdracht ooit. Onderzoek doen hoe politieonderhandelaars aan de telefoon de emoties van gijzelnemers en ontvoerders beter kunnen beoordelen. Een mondvol, maar origineel was het wel. Met scripts voor professionele acteurs die als gijzelnemer of ontvoerder aan de telefoon moesten komen, met beoordelingslijsten op papier én in braille (dubbelzijdig, ja heus) voor de blinde psychologen (ja heus) die werden vergeleken met ziende politie-onderhandelaars. De uitkomst van het onderzoek beslechtte de eeuwenoude vraag niet of psychologen deze beoordeling beter konden dan politiemensen; wist ik veel dat het een cultuurverandering van jewelste zou zijn om psychologen politiewerk te laten doen…

En ik mocht blijven, bij die Rechercheschool. Mijn eerste vaste baan. Opleiden van rechercheurs op het gebied van verhoor. Van verdachten en getuigen. Van verslaafden en allochtonen. Van jonge kinderen.

Het was een feestje, al begon ik elke groep rechercheurs met een viervoudige achterstand: jong, vrouw, zo'n spspycholoog ('die altijd door iedereen heen kijkt') en – doodzonde nummer 1 – burger. Niet blauw dus.

Goh, wat heb ik daar veel van geleerd...

Ontwikkelen van het vernieuwde, competentiegerichte, duale rechercheonderwijs (PO2002) waar het woord kennisoverdracht verboden was. Adviseren bij verhoren in kapitale delicten. Soms was het zo spannend dat ik er slecht van sliep.

Ik genoot van het warme bad van deze werkfamilie, werd er moeder, en nog een keer. Heel veel lachen, heel hard werken en heel veel foute grappen. Tot over mijn oren in de dynamiek van de politie: collega’s helpen met verbouwen en verhuizen, elke huidige directeur altijd als incompetente knakworst betitelen en elke vorige als de beste ooit. En verwachten dat je overuren kunt schrijven als de baas iedereen - met partner - een weekend meeneemt naar Londen om het 30-jarig bestaan te vieren. Tuurlijk.

Na 15 jaar dacht ik: ik ben pas 39, als ik niet ga, dan blijf ik hier wonen. Want dat is zo makkelijk bij de politie. En zo verleidelijk.

Dus ik vertrok. Mijn liefde voor de politie is altijd gebleven.

Ik startte totaal iets anders: een cateringbedrijf en kookstudio. Quiche & Co. Ik droomde ervan om teams in mijn keuken te laten overkoken, aanbranden en schiften, zodat ze beter leerden samenwerken. Dat is een droom gebleven. Mijn kookstudio zat regelmatig vol met teams. Die allemaal voor de lol kwamen koken. Nooit in het kader van teamontwikkeling.

Dus loste ik het geluidloos op als mensen vergaten het recept te lezen (ook als ik elke kookworkshop begon met maar één tip, namelijk LEES het recept), had altijd extra citroenen en limoenen achter de hand omdat IEDEREEN eerst die dingen uitperste om er dan achter te komen dat ze ook de schil moesten raspen. Die vriendengroepen en bachelorparty's die ik steeds meer kreeg, waren best leuk. Behalve vrouwen-vrijgezellenpartijen met gekibbel over geld en gebrek aan drank want de bruid was zwanger maar dat mocht nog niemand weten.

Ik miste mijn vak.

Ik bleef mijn hoofd breken over die hardnekkige cultuur in de vloerbedekking: hoe zat dat? Bij een opleiding aan het Bert Hellinginstituut viel het kwartje. Waarom je met een berg competente, betrokken mensen soms nog steeds geen biet voor elkaar krijgt. Waarom organisaties soms stug hetzelfde blijven doen, ook als iedereen voor verandering is en ook als iedereen ziek wordt van de oude cultuur. Dat perspectief was goud voor organisaties. Leek mij.

En dat leek mijn collega-deelnemer Bianca van Leeuwen ook. Wij vonden elkaar in de ambitie om deze systemische bril in gewone mensentaal, in simpele handvatten te gieten. Het resultaat was ons gedachtegoed waarin we allerlei bestaande  perspectieven met elkaar mixten om veranderen makkelijker te maken. Systemisch TransitieManagement. Dramatisch slechte, onuitspreekbare, onmogelijk te onthouden naam. Met een boek met dezelfde titel in 2013, een bestseller met meer dan 10.000 exemplaren verkocht.

We startten Plan B, de organisatie die als kruiwagen dat gedachtegoed naar organisaties zou brengen. Met opleidingen en advies. Plan B groeide en bloeide. Met medewerkers. Een pool freelancers. Een office commandant. Een marketingmedewerker. Een interimmanager die wij onze eerste Bob de Bouwer noemden. En toen kwam in 2020 corona. Plan B kwam acuut aan de beademing te liggen. In één klap doodziek. We besloten rigoureuze maatregelen te nemen. En we besloten om niet te reanimeren. Geen beademing.

Stoppen.

Mijn ondernemersbloed bleef. En liefde voor cultuurverandering ook. Sinds 2021 is er Voer voor verandering. Een broedplaats voor adviseurs. Met goeie kost voor goeie adviseurs.

Mijn lievelings, die adviseurs.