Anti-blue-monday-recept

Ik hoop altijd dat ik op Blue Monday word gebeld voor een anti-blue-monday-recept. Dat heb ik namelijk, maar dan wel anders dan 'hoort'.

Blue Monday is maar één dag per jaar. Vandaag ja. Maar ik zou er wel een dag per maand van willen maken.

Niet omdat ik nou zo'n grote voorstander ben van droevig en somber en melancholiek door het leven gaan, maar omdat wij met z'n allen wat mij betreft wel iets meer oefening kunnen gebruiken voor het erkennen van verlies, afscheid en tegenslag. En iets meer ruimte zouden mogen maken voor weemoed. Ook dat is niet omdat ik zo houd van weemoedig luisteren naar OG3ne met 'Het is o-oho-ver'. Wel omdat er een wijdverbreid misverstand is dat het zou helpen om niet te blues-en.

Het is precies andersom. Veranderen wordt namelijk vooral makkelijker als je wél de blues hebt over wat er verloren gaat. Echt waar.

Omdat verlies erbij hoort als je verandert. Het is normaal, dat verliezen. Onvermijdelijk. En alles wat erbij hoort en je negeert, heeft de neiging om zich via de achterdeur extra op te dringen. En verlies hoort erbij. Zeer hoort erbij. Afscheid hoort erbij.

Dus ook als je goede voornemens hebt voor 2025.
Als je moet verhuizen naar een andere locatie.
Als je fuseert.
Als je de oude poldercultuur uit je vloerbedekking sloopt. En als je die nieuwe inclusieve erin legt.

Elke verandering heeft een prijs. Altijd. Ook als die verandering de allerliefste van je leven is. Dus ook als je toevallig een paar weken geleden de postcodeloterij hebt gewonnen.

Het helpt heus, serieus, als je weemoedig durft te zijn en verlies niet wegzet als minor details, gezeur over vroeger, weinig optimistisch. Of - zoals ik vorige week hoorde - als typisch iets voor treurwilgen die altijd blijven hangen in het verleden en weigeren door te gaan met hun leven.

En het helpt dus ook echt als je bij een verandering de neiging onderdrukt om 'maar je krijgt er ook zoveel voor terug!' te stampvoeten.

Het beste anti-blues-recept is simpel: een echte, volvette Blue Monday.

Als je een pest-hekel hebt aan 'al dat gejammer over vroeger met natte ogen uit de oude doos tappen' doe dan UITGEBREID Blue Monday. Zeker bij cultuurverandering. Gewoon de tijd nemen om stil te staan bij wat er niet meer is. Wat echt, definitief voorbij is. Dat is de kunst van verliezen, een zwaar onderschatte competentie.

Maak gebruik van het mistige, sombere jank-weer en doe het gewoon.

Ik zeg niet dat het leuk is om te doen. Ik zeg alleen dat het helpt tegen eindeloos herhalen van verlies en weemoed over dat verlies. Het is het recept tegen eindeloze verlies-oprispingen. Simpelweg omdat je het verlies niet meer wegmoffelt. Of omdenkt.
Bijvangst is trouwens dat je mensen zich een stuk minder eenzaam voelen, maar als je dat een weinig zakelijke reden vindt: vooral laten gaan.

Je hebt deze boodschap geheid al vaker van mij gehoord. Dus je kan ook zeggen 'ja ja nou weet ik het wel'. Zolang organisaties hun medewerkers met de beste intenties nog aan het joepie-infuus blijven hangen, weet ik dat mijn boodschap nog wat op herhaling kan.

Ik blijf roeptoeteren over Blue Monday. Elk jaar weer. En ook in mijn nieuwe boek Doe anders even anders.

Wil jij weten hoe je als adviseur jouw optimistische glas-half-vol-organisatie kunt bewegen om stil te staan bij verlies? Wil je organisaties een hoop onnodige vertraging door vroeger-geluiden besparen? Schrijf je dan in voor de training cultuurdingetjes die in april start; er zijn nog een paar plekken!

En wil je de eerste versie van mijn nieuwe boek niet missen? Schrijf je dan meteen even in op deze ik-wil-het-als-eerste-hebben-lijst.