Anti-blue-monday-recept

Ik heb weer mijn best gedaan om Blue Monday voorbij te laten gaan. Niet gelukt. Omdat ik gebeld werd voor een anti-blue-monday-recept. Dat heb ik zeker, maar dan wel anders dan 'hoort'.

Blue Monday is maar één dag per jaar. Vandaag ja. Maar ik zou er wel een dag per maand van willen maken.

Niet omdat ik nou zo'n grote voorstander ben van droevig en somber en melancholiek door het leven gaan, maar omdat wij met z'n allen wat mij betreft wel iets meer oefening kunnen gebruiken voor het erkennen van verlies, afscheid en tegenslag. En iets meer ruimte zouden mogen maken voor weemoed. Ook dat niet omdat ik zo houd van weemoedig luisteren naar OG3ne met 'Het is o-oho-ver'. Wel omdat er een wijd-verbreid misverstand is dat het zou helpen om niet te blues-en.

Het is precies andersom. Veranderen wordt namelijk vooral makkelijker als je de wèl de blues hebt over wat er verloren gaat. Echt waar.

Omdat verlies erbij hoort als je verandert. Normaal is. Onvermijdelijk is. En alles wat erbij hoort en je negeert, heeft de neiging om zich via de achterdeur extra op te dringen. En verlies hoort erbij. Zeer hoort erbij. Afscheid hoort erbij.

Als je nieuwe voornemens hebt voor 2024.
Als je moet verhuizen naar een andere locatie.
Als je fuseert.
Als je de oude poldercultuur uit je vloerbedekking sloopt. En als je die nieuwe inclusieve erin legt.

Elke verandering heeft een prijs. Ook als die verandering de allerliefste van je leven is. Dus ook als je toevallig twee weken geleden de postcodeloterij hebt gewonnen.

Het helpt heus, serieus, als je weemoedig durft te zijn en verlies niet wegzet als minor details, gezeur over vroeger, weinig optimistisch. Of - zoals ik vorige week hoorde - als typisch iets voor treurwilgen die altijd blijven hangen in het verleden en weigeren door te gaan met hun leven.

En dus ook als je de neiging onderdrukt om 'maar je krijgt er ook zoveel voor terug!' te stampvoeten.

Het beste anti-blues-recept is een echte, volvette Blue Monday.

Als je een pest-hekel hebt aan 'al dat gejammer over vroeger met natte ogen uit de oude doos tappen' doe dan UITGEBREID Blue Monday. Zeker bij cultuurverandering. Gewoon de tijd nemen om stil te staan bij wat er niet meer is. Wat echt, definitief voorbij is.

Maak gebruik van het jank-weer en doe het gewoon. Dan hoef je tijdens een verandering echt een stuk minder tijd en energie te besteden aan al die verlies-oprispingen die overal en nergens de kop op blijven steken

Ik zeg niet dat het leuk is om te doen. Of fijn. Ik zeg alleen dat het helpt tegen eindeloos herhalen van verlies en weemoed over dat verlies. Simpelweg omdat je het niet meer wegmoffelt. Of omdenkt. Bijvangst is trouwens dat je mensen zich een stuk minder eenzaam voelen, maar als je dat een weinig zakelijke reden vindt: vooral laten gaan.

Je hebt deze boodschap geheid al vaker van mij gehoord. Dus je kan ook zeggen jaja nou weet ik het wel. Zolang organisaties hun medewerkers nog - uiteraard goedbedoeld - aan het joepie-infuus blijven hangen, weet ik dat mijn boodschap nog wat op herhaling kan.

En zolang ik in de boekwinkel een moeder hoor vragen naar een leuk kinderboek over echtscheiding omdat zij - even goedbedoeld - de scheiding verkopen aan hun drie jonge kinderen als 'één groot avontuur' voor hen, in plaats van iets wat zo verdrietig is voor hen, blijf ik roeptoeteren over Blue Monday. Elk jaar weer.

Wil jij weten hoe je als adviseur jouw optimistische glas-half-vol-organisatie kunt bewegen om stil te staan bij verlies? Wil je organisaties een hoop onnodige vertraging door vroeger-geluiden besparen? Schrijf je dan in voor de training cultuurdingetjes die in april start; er zijn nog een paar plekken!