Vandaag doe ik een eigen familiecultuurdingetje. Mijn vader wordt vandaag 85 jaar en dat vieren we vanmiddag met de opening van zijn eerste tentoonstelling bij galerie Artacasa in Amsterdam.
Op zijn 62e begon hij met schilderen en tekenen. Hij nam een jaar les, kocht een halve bibliotheek aan aquarelboeken en besloot ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’. En schildert sindsdien overal en alles. Ook mij, zoals je kunt zien.
Vorig jaar bedacht ik dat het er eindelijk maar eens van moest komen, een expositie voor hem. Vandaag is het resultaat van maanden stiekem overleg met zijn vrouw (beetje link, zo'n verrassing voor een 85-jarige...), me storten op de Amsterdamse wereld van galeries en de hele organisatie met mijn zus en broers. Met alle feestelijke familiecultuurdingetjes.
Wij kinderen hadden de taken verdeeld. Wiebke, de eigenaar van de galerie, had dus afwisselend te maken met de zus van de uitnodigingen, de broer van de champagne en de bitterballen, de andere broer van transport, mij van 'de rest' en mijn vader met zijn trots en schroom over schilderen voor geld. ‘Goh’, zei ze dit weekend, ‘wat hebben jullie veel contact met elkaar, jullie kunnen wel in één huis gaan wonen!’ Je kon de afschuw van de gezichten van mijn familie scheppen, toen ik deze opmerking voor de grap herhaalde. Daar zijn we het dan weer roerend over eens.
Vandaag ben ik alleen oudste dochter, oudste zus en moeder van twee van de zeven kleinkinderen. En open ik de expositie voor mijn vader zoals ik die een jaar geleden voor me zag.
Morgen weer de rest.